Bəli. Bütün dünya-aləm bir olsa bir anam etməz. Sözsüz ki, valideynin – ata-ananın yerini heç kim tuta bilməz. Hər bir insan üzərində valideyn zəhməti var. Düşünürəm ki, övladıyla daha çox ünsiyyətdə olan anadır. Hər an övladının qayğısına qalan, onun əziyyətini çəkən, yanlış fikirlərdən uzaq tutan Ana elə varlıqdır ki, onun boşluğunu heç nə doldurmaz. Bətnində daşıyıb, dünyaya gətirən, xəstələndikdə səhərə qədər övladının ba-şı üstündən ayrılmayan, onun əziyyətini çəkib böyüdən əziz anamızdır. Ancaq hər dünyaya övlad gətirən qadına da ana adını vermək olmaz. Övladını atıb gedən, övladından xəbəri olmayan, ona qayğını göstərməyən qadına “ana” demək olmaz. Ətrafımıza nəzər salsaq ana nəvazişindən məhrum olmuş yüzlərlə körpə, gənc görərik. Son vaxtlar kütləvi informasiya vasitələrində, sosial şəbəkələrdə körpəsini dünyaya gətirib imtina edən qadınlarla bağlı xəbərlər eşidir, televiziyada belə halları çox görürük. Hələ körpəykən imtina edilən o məsum varlıqların heç bir günahı yoxdur. Bəlkə də düz deyiblər, uşaq atadan yox, anadan yetim qalır.
Valideynin yoxluğu yaşdan asılı olmayaraq hər bir insan üçün çətindir. İstər ana, istərsə də ata. Zaman sürətlə keçir, necə deyərlər, gözünü açıb yumursan ki, illər ötüb. İllər ötür, yaş artır və vaxtında sö-zünü dinləmədiyimiz anamızın qədrini ana olduğumuz zaman başa düşürük. Həyatdan dərs çıxaranlara nə xoş. Güman edirəm ki, dərs çıxaranlar içərisində mən də varam. Uşaqlıqdan mənim üçün deyilən nəsihətlərin artıq nə dərəcə əhəmiyyətli olduğunu görürəm. Mənim doğru bildiyim, əslində səhv olan hərəkətlərimi artıq anlaya bilirəm. Valideynindən uzaq yaşayan hər gənc onun dəyərini bilir. Həyat ona nəyin düzgün, nəyin yanlış olduğunu göstərir. Bəzi gənclər isə valideynlərindən uzaq yaşadığı üçün səhv və yanlış addımlar atırlar. Bunun səbəbi daha çox ətraf mühitin doğru insanlarla tam əhatə olmamasıdır. Səhv addım atdıqda evdə anamızın dedikləri sözlər yadımıza düşür. Məhz bu məqamlarda anadan uzaqda qalmağın sıxıntısını yaşayır, onun dəyərini daha çox anlayırıq. Anlayırıq ki, bizi ana kimi qarşılıqsız sevən, dəyər verən ikinci bir varlıq yoxdur. Yadımdadır, uşaq vaxtı tez-tez xəstələnirdim. Anamın səhərə qədər başım üstündən bir an ayrılmaması heç yadımdan çıxmaz. Saçımı oxşayıb: “Gözəl qızım”, – deməsi ən şirin kəlmədir mənim üçün.
Evdə çox ərköyün olan, hər istədiyi yerinə yetirilən bir gənc doğma ocaqdan ayrı qa-landa hətta əvvəllər bəyənmədiyi nemətlərin dəyərini də anlayır. Ən duyğusal an isə sevgisini çox bildirməyən bir qadının: “Qızım, darıxmışam, günləri sayıram gəlməyin üçün”- deməsidir. Məsafələr hər bir insana nəyisə öyrədir. Mənə də anamın sözündən çıxmamağı, mənim üçün etdiklərinin dəyərini bilməyi öyrətdi. Aytac İbrahimin şeirində deyildiyi kimi:
Gəzsəm də dünyanı, tapmaram tayın,
Sənin bənzərin yox, anadır adın.
Yüz il də, min il də keçsə də inan
Sən mənim ruhumsan, ən ülvi payım.
Valideyn həyatda olmadıqdan sonra nə qədər peşiman olsan da fayda verməz. Valideynin yanındadırsa, demək ən xoşbəxt insan sənsən. Nə olur-olsun bizi səbrlə dinləyən, doğru yolu göstərən valideynlərimizin qiymətini bilək ki, sonra peşiman olmayaq.
Sevda Nəsir,
Naxçıvan Dövlət Universitetinin Jurnalistika
ixtisası üzrə tələbəsi