Bizim hər birimiz həyatda bədbəxt hadisələrdən sığortalanmamışıq. Həyat bəzən çox qəddar olur, kimsə atasını, anasını, yaxud digər doğmasını itirir. Əlbəttə, çox acınacaqlı haldır ki, ailədə uşaq anasız, yaxud atasız böyüyür.
Ancaq müşahidə etdiklərimizdən belə bir qənaətə gəlmişəm ki, əsl insan odur ki, üzləşdiyi faciələr onu qəddarlaşdırmasın, həyata inamını qırmasın. Əgər belə olarsa, bu, böyük bir bəladır. Mənim zənnimcə, həyatın zərbələri doğmaları bir-birindən ayırmalı deyil, əksinə birləşdirməlidir. Hər kəs dərk etməlidir ki, təkcə özü üçün deyil, həm də ailəsi üçün, cəmiyyət üçün yaşayır və gərəkli olmaqdan ötrü bütün çətinliklərə tab gətirmək lazımdır. Əlbəttə, heç nə yaddan çıxmır, o cümlədən yaxınlarımızın həyatdan getməsi də. Ancaq yenə də bahar gələcək, çiçəklər açacaq. Bu, həyatın fəlsəfəsidir.
Könül Quluyeva