(Novella)
–Mən boşanmaq istəmirdim. Ailəni dağıtmaq Tanrı dərgahında da böyük günah sayılır. Həm də bir uşağımız vardı. Onu atasız qoymaq olmazdı. Bu uşağa niyə yetim deməliydilər ki? Ortaya inad düşmüşdü. Ərim “tüpürdüyünü yalamaq” istəmirdi. Nə qədər xahiş-minnət elədimsə də, xeyri olmadı. “İki ayağını bir başmağa dirədi” ki, boşanıram, vəssəlam! Sənnən bir yerdə yaşamaqdansa, eşşəklə yaşamaq yaxşıdır. Ömrüm boyu arvadsız qalmağım sənin kimi biriynən bir damın altında yaşamaq əzabından min qat fərzdir. Üzünü görmək mənə cəhənnəmin qır qazanında yaşamaqdan da betərdi.
–Niyə, neyləmişəm sənə? Evin bütün ağırlığı mənim boynumdadır. Çalışıb-vuruşuram, işləyib uşağıma çörək qazanıram. Pis yola getmirəm, narkoman deyiləm, pinti deyiləm, siqaret çəkmirəm. “Qaa”–deyəndə ət verirəm”, “quu”–deyəndə su verirəm; daha nə istəyirsən? Daha ətraflı »
Biz üç yoldaş–Rüstəm, Tahir və mən Tahirin maşınında tanışlardan birinin bağ evindən qayıdırdıq. Qəsəbənin çıxışındakı “Market”in qarşısında Tahir maşını saxlayır, bizə bir söz demədən mağazaya girir, bir qədər keçmiş dörd dolu salafan torba ilə çıxır.
Nəsimi şərqin ulu şairi, böyük fikir adamı olmuşdur. 
Siz dağ çayının şırıltılı zümzüməsini dinləmisinizmi? Bir yamacın döşündə qurulan alaçığı döyəcləyən yağış damcılarının əsəbə sığal çəkən sehirli nəğməsindən mürgüləmisinizmi? Gül-çiçəyə bələnmiş bir talada dirsəklənərək, müşkü-ənbər qoxuyan havanı acgözlüklə ciyərlərinizə çəkib, sinədolusu: “Oxxayyy!”-demisinizmi? Küləyin laylasında heyrətə gəlmisinizmi? Şəlalənin “Cəngi”sinnən necə? Şimşək çaxışı, dolmuş buludların göz yaşı, açılan səhər, Günəş işığı, ulduzların “Ağ yolu”, Qədir Rüstəmovun “Sona bülbüllər”i, Dədə Qorqudun qopuzu və nəhayət, Məmməd Arazın söz ləngəri… Bunların hamısının əks sədası var Rafiq Nəsirovun şeirlərində. Onun qələmini Tanrı sehirləyib. Yazdıqları bəndə işi deyil, İlahidən gəlmədir.
Yeni ismarıclar