Həmin gün həm də Cəbrayıl rayonunun işğal olunduğu gündür. 105 min kv.kmə yaxın ərazisi olan Cəbrayıl rayonu 1930-cu ildə yaradılıb.
Rayon işğal olunarkən 250 nəfərə yaxın adam həlak olub, 91 nəfər itkin düşüb, 177 nəfər əlil olub.
Ümumilikdə Azərbaycan torpaqlarının 20 faiz ərazisi işğal altındadır.

31 avqust Qubadlı rayonunun işğal günüdür. 1993-cü ildə Azərbaycanın cənub-qərbində yerləşən Qubadlı Ermənistan Silahlı Qüvvələri tərəfindən zəbt olunub. İşğal nəticəsində rayonun 95 yaşayış məntəqəsi talan edilib və yandırılıb. Dağlıq əraziyə, əlverişli coğrafi şəraitə malik Gəyən və Yazı düzü, Həkəri, Bərgüşad çaylarının vadisində yerləşən Qubadlının sahəsi 826 kv.kmdir. Hazırda rayonun 50 minədək əhalisi dədə-baba yurdundan uzaqda, respublikanın 47 bölgəsində məcburi köçkün həyatı yaşayır.

“Nankor” sözü dilimizdə işlədilən ən ağır sözlərdən biridir. “Nankor”, yəni “yediyi çörəyə kor baxan” mənasını verir. Və əlbəttə, bizim içimizdə də nankorlar vardır və deyərdim ki, az deyil, çoxdur. Bunlardan ən dözülməzi Vətənə qarşı nankorluqdur ki, bu əməlin sahibini nə qanun, nə yer, nə göy, nə də Allah bağışlamır.
Deyirlər ki, çörək Qurandan irəli gəlib. Yəni mentalitetimizdə çörəyə müqəddəs kitabımız Quran qədər uca mərtəbədə hörmət vardır.
Yadımdadır, mən uşaq ikən yerə çörək qırığı düşəndə, valideynlərim onu götürüb öpərək gözlərinin üstünə toxun-durardılar və süfrəyə qoyardılar. Onlar bu hərəkətləri ilə sanki çörəkdən üzr istəyərdilər ki, onu yerə salıblar. Və çörəyi çox müqəddəs bilərdilər. Kimsə, lap yalandan da olsa belə, “Çörək haqqı” andını içdi, ona hamı inanardı. Biri ilə çörək kəsdinmi, bu əbədi yadda qalar, hörmət-izzət və dostluq rəmzinə çevrilərdi.
Rəvayət: Bir kişi günorta vaxtı yaşıl bir ağacın kölgəsində oturub nahar edirmiş. Baxıb görür ki, yaxınlıqdan saç-saqqalı ağappaq bir qoca keçir. Onu çağırır və birlikdə nahar etməyi xahiş edir. Qoca əyləşib onunla çörək yeyir. Durub getmək istəyəndə kişi qocadan kim olduğunu soruşur. Demək istəməyəndə kişi onu anda verir:
–Sən kəsdiyimiz bu çörək, de görüm sən kimsən?
Qoca bu müqəddəs andın qarşısında aciz qalıb deyir: Daha ətraflı »

Ümummilli Lider Heydər Əliyev Azərbaycana rəhbərlik etdiyi hər iki dövrdə– istər sovet dönəmində, istərsə də müstəqillik illərində daim gənclərə qayğı göstərmiş, onların kamil şəxsiyyət kimi yetişməsinə xüsusi önəm vermişdir. Bu baxımdan qeyd etməyə dəyər ki, əgər böyük öndər hakimiyyətinin birinci dövründə daha çox gənclərin bir kadr kimi yetişməsinə çalışırdısa, müstəqillik illərində isə artıq onları dövlətin idarə edilməsində aparıcı qüvvə kimi görürdü. Məhz 1993-2003-cü illərdə gənclərin himayədarı kimi çıxış edən dahi şəxsiyyət, təcrübəli dövlət başçısı sağlam düşüncəli yeni nəslin yetişdirilməsində misilsiz işlər görmüş və bu istiqaməti dövlət və cəmiyyətin mühüm vəzifəsi hesab etmişdir. Həmişə gənclərə böyük ümidlər bəsləyən Ümummilli Lider dəfələrlə qeyd etmişdir ki, Azərbaycanın gələcəyi gənclərin əlindədir. Dahi şəxsiyyət gənclərin dövlətin və cəmiyyətin sosial və mədəni həyatında iştirakının təmin edilməsini vacib məsələlərdən biri kimi elan etmişdir.
1994-cü il iyulun 26-sında ölkəmizdə Gənclər, İdman və Turizm Nazirliyi yaradılıb. 1996-cı il fevralın 2-də müstəqil Azərbaycan gənclərinin ilk forumu keçirilib və Ulu Öndər tədbirdə şəxsən iştirak edib. Təsadüfi deyil ki, 1997-ci il fevralın 1-də forumun ildönümü münasibətilə gənclərin bir qrupunu qəbul edən Ulu Öndər “2 fevral Azərbaycan gəncləri gününün elan edilməsi haqqında” sərəncam imzalamışdır. Həmin vaxtdan etibarən ənənəvi olaraq hər il 2 fevral günü Azərbaycan gənclərinin bayramı kimi təntənəli şəkildə qeyd olunur. Daha ətraflı »

ÜRƏKLƏRƏ MƏLHƏM MEYVƏ ŞİRƏSİ

2016-cı il, aprelin 2-si. Tərtər rayonunun Qapanlı kəndi. Gecədən başlanan erməni təxribatı sakinlər arasında təşviş yaradıb. Dinc əhalidən ölənlər var. 7 nəfər hərbçi yaralanıb. Atışma isə davam edir. Evlərdə qalmaq təhlükəlidir. Bəs bu qadın kimdir? O, həyət darvazasından çıxaraq, titrək əllərində zorla saxladığı o ağır yeşiyi hara aparır? Qadın yolun kənarına çatıb dayanır. Yükünü yerə qoyur və… il uzunu həyətinin məhsulundan hazırladığı meyvə şirələrini çıxararaq, dö-yüşdən qayıdan hərbçilərə uzadır:
–İçin, balalarım! Sizə qurban olum. Yaxşıca verdiniz o nankorların cavabını!
Seysulan istiqamətində gedən ağır vuruşmada yaralananları döyüş meydanından təxriyə edən snayperçi Nazim Cəfərzadə bu səhnəni görüb deyir:
–Çox sağ ol, ana! Narahat olma! Tezliklə biz onların cavabını elə verəciyik ki, bir də bu torpaqlara yaxın düşə bilməyəcəklər.
Sərin meyvə şirələri yaralı döyüşçülərə məlhəm kimi təsir edir. Sanki bu məlhəmi tanımadıqları bir qadının yox, elə öz analarının əlindən alıb içirlər. Nazim özü yaralı olsa da, bütün ağrılarını unudur. Üzündəki ifadə dəyişir…
Bu hadisəni Nazim Cəfərzadə redaksiyamızın qonağı olarkən bizə danışdı. Onu da əlavə etdi ki, bu gün Azərbaycan Ordusu çox güclüdür, amma onu daha qüdrətli edən xalqın mənəvi dəstəyidir, bizim birliyimizdir. Daha ətraflı »

QƏLBLƏRDƏ YAŞAYAN OĞUL

Nicat Bəhruz oğlu İsgəndərov dünyaya gəlişi ilə bir ailəyə sevinc,fəxarət gətirmişdisə, şəhidlik zirvəsinə ucalması ilə xalqımızın qürur ünvanına çevrildi. Doğmaları danışırlar ki, uşaqlıqdan həmyaşıdları arasında tükənməz enerjisi ilə fərqlənən Nicat sanki bu dünyaya məhz hərbçi olmaq, canından artıq sevdiyi Vətənini qorumaq üçün gəlmişdi. Olduqca çevik, fiziki cəhətdən hazırlıqlı, yüksək insani keyfiyyətlərə malik bu gəncdə həm də ağsaqqallara xas olan düşüncə tərzi vardı. Hər kəsin yerini bilirdi. Hərəni öz dili ilə dindirməyi bacarırdı. Hərbidə hər bir çətin vəziyyətdən çıxış yolunu tapırdı. Əgər hərbi hissəyə işıq çəkmək lazım gəlirdisə, o montyor olurdu, əgər dülgərə ehtiyac yaranırdısa, bu işin öhdəsindən layiqincə gəlirdi.
Ən gözəl yerinə yetirdiyi bir vəzifə də vardı ki, bu da düşmənlə mübarizə idi. Bunu əla bacardığını dəfələrlə bir kəşfiyyatcı kimi sübut etmişdir. Aprelin 1-dən 2-nə keçən gecə –son döyüşü isə onun hansı qəhrəmanlığa qadir olduğunu təkcə yoldaşlarına deyil, xalqımıza göstərdi. Son damla qanınadək vuruşan Nicat ölümündən sonra “İgidliyə görə” medalı ilə təltif olundu. Daha ətraflı »

Rayonumuzdakı Heydər Parkında gənclərin hərbi xidmətə yolasalma mərasimi keçirilirdi. Mərasimdə Nurlan Ələkbərlinin valideynləri də iştirak edirdilər. Onların hər ikisi çıxış edərək hərbi xidmətə yola düşən bütün gənclərə Vətənə layiqincə xidmət etməyi tövsiyə etdilər. Nurlanın atası Azər Quliyev I Qarabağ və Əfqanıstan müharibələri veteranıdır. II qrup əlildir. Anası Mərziyə xanım Nurlana vətənimizi atası kimi sevməyi və qorumağı arzuladı.
Artıq Nurlanın xidmət etdiyi hərbi hissədə andiçmə mərasimi keçirilib. Tədbirdə iştirak edən valideynlər rayonumuza sevinc hissi ilə qayıdıblar. Çünki komandirlər gənc əsgərin xidmətindən razıdırlar.
Qeyd edək ki, Nurlan Ələkbərli rayonumuzdakı texniki peşə məktəbində sürücülük ixtisasına yiyələnib və Bakı Dövlət Sosial-İqtisad Kollecinin yol hərəkətinin təşkili fakültəsini bitirib. O, həm də bacarıqlı idmançıdır. Bütün bunlar hərbi xidmət zamanı onun köməyinə çatır.

Kənan Hüseynzadə

Mənsim Allahverdiyevgilin ailəsi atası 1937-ci ildə sürgün edildikdən sonra Qubadlı rayonundan köçməli olur. Naçar qaldıqları bir zamanda naümid yollar onları bir neçə yeri dəyişdikdən sonra 1943-cü ildə Tərtər rayonuna gətirib çıxarır. Xeyirxah insanların qayğısı və köməkliyi ilə Sarov kəndində yerləşirlər. Günlər keçib illərlə əvəz olunur. Ailə kənd camaatı ilə qaynayıb-qarışır, xoşbəxt günlərin sayı artır. Oğul-qızın həyata gəlişi özləri ilə bərabər ailəyə bəxtəvərlik gətirir. Yurd həsrətinin yarası yavaş-yavaş qaysaqlamağa başlayır…
Mənsim kişinin evində beş övlad dünyaya gəlmişdir. Dörd oğlan, bir qız. Suqra xala övladları böyüdükcə boylarına baxıb fərəhlənirdi. Ailəni gözləyən bədbəxtlikdən nə atanın, nə də ananın xəbəri yoxuydu. Bilmirdilər ki, qəfləti hadisələr onların xoşbəxt həyatına ağır zərbələr vuracaq, bəxtəvər yaşanan günləri kədərə,niskilə bürüyəcək, bir-birinin ardınca iki övladının həyatına son qoyacaq…
Ailənin yeganə qızı Lalə tibb institutunun 4-cü kursunda təhsil alırdı. 1993-cü il avqust ayının 14-ü idi. Özünə geyim-kecim almağa Gəncə şəhərinə getmişdi. Bazarda alış-veriş edərkən o zamankı qardaş qırğınının tüğyan etdiyi bir vaxtda atılmış güllənin qurbanına çevrildi. Ailənin qara günləri də o vaxtdan başladı. Kaş belə olmayaydı!…
Şahlar Allahverdiyev ailədə üçüncü oğlanıydı. 1964-cü il iyul ayının 19-da anadan olmuşdu. İlk təhsilini də elə yaşadığı Sarov kəndində almışdı. Hərbi xidmətini Sovet Ordusu sıralarında keçmişdi, özü də xaricdə–Almaniyada. Mina təmizləyən olmuşdu. Hərbidən qayıtdıqdan sonra doğma kəndlərində qalaraq orada kolxoz işlərində çalışmışdı. Azərbaycan Kənd Təsərrüfatı İnstitutunun aqronomluq fakültəsində təhsil alırdı. Daha ətraflı »

CAVANLIQ BİR GÖYƏRÇİN İDİ…

Ömrümüzün pöhrə çağıydı. Arzularımız təzə tumurcuqlanırdı. Hələ qışın qandonduran sazağını, yayın qorabişirən odunu-alovunu görməmişdik. Həyat bizə nağılıydı. Amma hələ “göydən üç alma düşməmişdi”, Məlikməmməd divin pusqusunda dayanmışdı…
…O, yerimirdi, sanki qanad açıb uçurdu. Belə vaxtlar göyərçinə bənzəyirdi–saf, təmiz, günahsız bir göyərçinə. Hər onu görəndə gəncliyin insana necə təravət gətirdiyini, Tanrının hər kəsə qıymadığı necə gözəllik bəxş etdiyini duyub, sehirlənirdim. Gözləri Xəzər dənizinin rəngindəydi. Həyat eşqi ilə dolu idi bu qeyri-adi gözlər. Giləsində Göygöl ləpələnirdi. Payız ondan çox uzaqdaydı–bəlkə də 60-70 illik bir məsafədəydi…
…Dedilər ki, Zahid İsmayılov işə bir gənc qız götürüb. Bu, 1968-ci il idi. Mən onda “Qızıl Bayraq” qəzetinin nəzdində yerli radio verilişlərinin təşkilatçı–müxbiri işləyirdim. Cəmi-cümlətanı 18 yaşım vardı. Redaksiyanın yerləşdiyi indiki binada bir balaca otaq vermişdilər mənə. Verilişlərin mətnlərini burada hazırlayırdım və onları köhnə poçt binasının birinci mərtəbəsindəki “studiya”da Sahibə Kərimpur həftənin üç günü 15 dəqiqə efirə oxuyurdu.
Bundan əvvəl Aydın Məmmədxanov redaktor idi (Sonra onu Zahid İsmayılov əvəz etdi). Qədir Allahverdiyev məsul katib, rəhmətliklər Zülfüqar Fərəcov redaktorun müavini, Yəhya İbrahimov, Vahid Məmmədov, Abbas Fətəliyev şöbə müdirləri idilər. Həmçinin müxtəlif illərdə burada Oqtay Musayev, Ziyəddin Nəcəfov, rəhmətlik Əmiraslan Qurbanzadə, Təvəkkül Nəcəfov, Hilal Bayramov, Qafar İsayev və başqaları işləyirdilər… Daha ətraflı »

1998-ci ilin sonuna yaxın Tərtər qəzetinin vəsait çatışmazlığı ucbatından 7 il bağlanması mənim yaxşı yadımdadır.
Bu tarixi ona görə yaxşı xatırlayıram ki, hələ ötən əsrin 70-ci illərindən rayon qəzetinin həm yaxın oxucusu, həm də pərəstişkarı olmuşam.
Sovetlər dönəmində bizim dörd qonşu kənd birlikdə “Özbəkistan” kolxozu adlanırdı. Mən o zaman kolxozda pambıqçılıq briqadiri işləyirdim. Rayon qəzetində mənim başçılıq etdiyim kollektivin yaxşı işindən həmişə yazılar dərc olunardı. Ona görə də hamımız qəzetin hər yeni nömrəsini səbirsizliklə gözləyirdik. O zaman dəfələrlə qonşu təsərrüfatlar arasında gedən sosializm yarışının qalibi olurduq. Adımız həmişə qabaqcıllar sırasında çəkilirdi.
Hətta yadımdadır ki, Ulu Öndər Heydər Əliyev Tərtərə gələndə qabaqcıl kolxoz kimi bizim təsərrüfatın pambıq tarlalarını gəzmiş, əməkçilərlə görüşüb söhbət etmiş, şəkil çəkdirmişdir. Bu bizə qol-qanad verər, işləmək həvəsi-mizi birəon qat artırardı. Onda hamı qəzeti əl-əl axtarar. Ulu Öndərlə çəkdirdikləri şəkillərə baxıb qürur hissi keçirərdilər. Rayon qəzetini bir də ona görə cox sevirik ki, onun səhifələrində rayonda görülən işlər işıqlandırılır, geridə qalanlar tənqid olunardı. O vaxtlar qəzetin hər bir tənqidi çıxışına rayon partiya komitəsində ciddi yanaşılar, həmin adamın məsələsinə rayon partiya komitəsinin büro iclasında baxılar, haqqında lazımi tədbir görülərdi.
Başqa sözlə desək, qəzet rayon həyatının güzgüsü missiyasını yerinə yetirərdi. “Qızıl Bayraq” sonralar “Tərtər” adı altında dərc olunmağa başladı. Daha ətraflı »