Ona baxın, qurumsağa bənzəyir!

Ətrafına əsəb yayır bayaqdan–

Hər kəlməsi sarımsağa bənzəyir.

Başa keçib, öyüd verir gədəsi.

Beləsinin daş üyüdür mədəsi–

Mədə deyil, bir tabağa bənzəyir.

Pişikləri oxşatmışıq pələngə,

Dörd yanımız beyni şikəst, ələngə.

Başlar getdi-layiq idi çələngə,

Başlar qalıb-balqabağa bənzəyir.

Yalan vədi göyərtmədi qərinə,

Karvanbaşı ulaq qoşdu nərinə.

Zirvədəki şah qartalın yerinə

Qonana bax, yapalağa bənzəyir.

Arsızlıqda ya çayırdı, ya türpək,

Sifətində qurumayıb tüpürcək.

Alt dodağı yer süpürən süpürgə,

Üst dodağı şapalağa bənzəyir.

Tofiq, sənin ayrı peşən yoxdumu?

Nə işinə millət acdı, toxdumu?

Bu ölkədə beləsi az, çoxdurmu?

Ya yamağa, ya yalağa bənzəyir?

O kürsüdən boş-boşuna hürən nə?

Bu ilxıda sarı nədi, kürən nə?

Bilmək olmur başındakı görən nə?–

Gah yaylığa, gah papağa bənzəyir?

Hiyləmizdə yatır min cürə tülkü.

Bizim buynuzumuz içimizdədir,

Şeytanın buynuzu buynuz deyil ki!

Əqrəblər vurnuxur insan qanında.

Bütün kürsüləri zəbt edir İblis

Peyğəmbər donunda, imam donunda

Yığdıq içimizə nifrət zığını,

Fitnəyə, fəsada sinəniz meydan.

Görsə insanların şeytanlığını

Şeytan olmasından utanar şeytan.

Haqqın işığına gözlər yarasa,

Rüşvət zəncirində ədalət əsir.

Bu xalqın bətnində tamah yarası,

Tamah Vətən satır, tamah baş kəsir.

Məsləkimiz tapdaq, üzümüz qara,

Vicdanı yamaqlı biz deyilikmi?

Vətəni yağıya satandan sonra

Papaq gəzdiririk kişilər kimi.

Var bizə həyatdır, sərvət bizə kam,

Pulla qatil haqlı, oğru düz olur.

Bu gün nəzərində pir olan adam

Sabah alçaq olur, dələduz olur.

Yoxdur yaşamağa haqqımız bizim,

Qara niyyət dolu qara bağrımız.

Görünən üzüdür qeyrətimizin

Namusu ləkəli Qarabağımız

Ümidlər xaraba, arzular viran…

İnsanlıq şərəfi ulağa quşqun.

Nə qədər ki, yatıb Ənuşirəvan

Sövdəsi baş tutur iki bayquşun.

Vətən torpağına, yurda əyil ki,

Hər dağı arxanda dağ ola bilsin.

Qarabağ dərdi də qrip deyil ki,

Əcnəbi həkimlər sağalda bilsin.

İçimiz kor duman, qaranlıq, zülmət,

Qəlbimiz həsrətdir işığa, nura.

Kasıblıq torunda çırpınan millət

Yenə də qışqırır:”Yaşasın!!! Urra!!!

Əməlimiz saxta, andımız yalan,

Adamlar kürsüyə tula quyruğu.

Bizim içimizdə qıvrılıb ilan–

İçimiz büsbütün zəhər tuluğu.

Bizim içimizi gəmirir qurdlar,

Yaxşının karıyıq, düzün koruyuq.

Talanıb torpaqlar, dağılıb yurdlar,

Biz öz nəslimizə söyüş goruyuq.

İnsan xislətinin məkri, xıltı çox,

Qanunlar qulluğa kölə, qaravaş.

Sağ gözün sol gözə etibarı yox,

Sağ əl sol tayına tələdir, qardaş!

Adam olmadı da bu zalım oğlu!

Başı dizindən də aşağı endi,

Vecə almadı da bu zalım oğlu!

Bilmirsən kəltəndi, ya təzək, ya daş?

Gör neçə sifətə bükülüb, qardaş?!

Sanki dolmadı da bu zalım oğlu!

Zurna ver əlinə püləyib çalsın,

Bir gündə yüzünün “ağrısın alsın”.

Dəridən-qabıqdan çıxdı ki, qalsın,

Yadda qalmadı da bu zalım oğlu!

Sırtıldı sifəti-döndü sırtığa,

Təlxək tək oynadı çəpik-çırtığa.

Nə qədər yaşadı bircə yırtığa

Yamaq salmadı da bu zalım oğlu!

Elə arsızdır ki, 60 yaşında

Bir dənə ağ tükü yoxdur başında.

Bitdi tikan kimi Vətən daşında,

Ölüb solmadı da bu zalım oğlu!

Qəlbi niyyəti tək şərdir, qaradır,

Təpədən-dırnağa “yaman yara”dır.

Gözü yas axtardı, kədər aradı–

Qara çalmadır da bu zalım oğlu!

Yaşamağa qoyurlar ki, adamı?!

Göz görməyə, dil dinməyə qadağa,

Yaşamağa qoyurlar ki, adamı?!

Tamahlar var, aslan, qaplan dişidir.

Vallah, ölmək indi kişi işidir,

Yaşamağa qoyurlar ki, adamı?!

Varlığında  min ağrının əli var,

Çox “yox”ları əvəzləyən “bəli” var.

Dəli edib, deyirlər ki, dəli var,

Yaşamağa qoyurlar ki, adamı?!

“Çoxmərtəbə bazarlar”da haqq itdi,

Loxmasını yeyən varsa, igiddi.

Öldürürlər, deyirlər ki, tez getdi,

Yaşamağa qoyurlar ki, adamı?

Yurd-yuvamız para-para olandan,

Ciyər vərəm, ürək yara olandan;

Bu Vətəndə “qatıq qara olandan”

Yaşamağa qoyurlar ki, adamı?!

Yazılanlar elə qalır kağızda,

Kasıblıqdan dad itibdir ağızda.

Çıxan səsi batırırlar boğazda.

Yaşamağa qoyurlar ki, adamı?!

Bilmək olmur qanun düzdür, ya hənək?

Başımızın üstündədir dəyənək.

Bu dünyada adam oğlu adam tək

Yaşamağa qoyurlar ki, adamı?!

Tofiq Yusif bu cahandan bezibdir,

Dərd-ələmdən, ah-amandan bezibdir.

Təngə gəlib, daha candan bezibdir,

Yaşamağa qoyurlar ki, adamı?!

Yaşamağa qoyurlar ki, adamı?!

Yaxşı var ki, ömrünüzü yaşada?!

Cavanlaşır ölümlərin yaşı da…

Yaşamağa qoyurlar ki, adamı?!

O bədən nə zülüm, nə zillət çəkir.

Sənin ciyərində, sənin canında

Aldığın nəfəs də əziyyət çəkir.

Əqidəsı tələ, əməli tuzaq,

Bu ürəyi şıntır, bu beyni pazaq

Bütün insanlarla ədavət çəkir.

Gözlərin bükülüb riya kirinə,

Düşmüsən böhtanın, şərin vərinə.

Sənin əvəzinə, sənin yerinə

Adam sənə baxıb, xəcalət çəkir.

Göydən od ələnsə, qaya tökülsə,

Dəryalar qurusa, dağlar sökülsə,

Bütün əzizləri ağa bükülsə,

Bir dəfə görməzsən o, xiffət çəkir.

Pəyə süpürməyə hazır çalğısan,

Peysərə vermisən–boynu yağlısan.

Adam inanmır ki, adam oğlusan–

Səndə ayrı şeyə xasiyyət çəkir.

Vurduğu yaralar dərindən-dərin!

Üzü ən arsızı sırtıq üzlərin.

Onun tək bir sürü qeyrətsizlərin

Ağrı-acısını bu millət çəkir.

Duymazsan belində sınan pərdini,

Hər zaman sularsan sən öz kərdini.

Qapaza çevrilən qaxınc dərdini

Həm qohum-əqrəba, həm külfət çəkir.